Alfa Centauri, układ gwiezdny najbliższy kolebce ludzkości – Ziemi.
Układ Alfa Centauri tworzą trzy gwiazdy: dwie jasne gwiazdy ciągu głównego, Alfa Centauri A i Alfa Centauri B, tworzące ciasny układ podwójny oraz okrążający je po dalekiej orbicie czerwony karzeł o nazwie Proxima Centauri, czasem oznaczany Alfa Centauri C.
Kolonizacja[]
Na planecie gwiazdy Alfy Centauri A powstała, i rozwijała się z dużym powodzeniem, jedna z najstarszych kolonii ludzkich, poza macierzystym układem planetarnym Sol. Kolonia została założona w XXIV wieku, przed wynalezieniem napędu FTL, dzięki olbrzymiej podświetlnej barce kolonizacyjnej, która leciała z Ziemi w kierunku układu przez kilkadziesiąt lat.
Historia i ustrój[]
Przez stulecia bliskość Ziemi była błogosławieństwem koloni zakładanych w układzie Alfy Centauri. Z jednej strony ogromny rynek zbytu, z drugiej możliwość prowadzenia działalności z dala od ziemskich, przeregulowanych systemów prawnych i podatkowych, skutecznie tłumiących wszelką przedsiębiorczość obywateli. O ile Sol była systemem korporacji, o tyle Alfa zawsze pozostała domem setek tysięcy niezależnych firm, konkurujących i współpracujących ze sobą. Pomimo rozlicznych wątpliwości podnoszonych przez ekspertów (głównie zatrudnianych przez megakorporacje), kolonie w układzie Alfa nigdy nie popadły w stan permanentnego chaosu. Brak centralnego ośrodka koordynacji działań nie przeszkodził im rozwijać się pomyślnie przez stulecia.
Aż do momentu uwolnienia Wija Pustki z grobowca na ostatniej planecie układu Sol. Nagle sytuacja polityczna i militarna zmieniła się drastycznie. Bliskość Sol i Ziemi, stanowiąca przez stulecia oparcie dla gospodarki Alfy a zarazem gwarant bezpieczeństwa (kolonia znajdowała się w najstarszym, najbardziej cywilizowanym i bronionym sektorze gwiezdnym), okazała się przekleństwem.
Próby ewakuacji i obrony sytemu[]
To automatyczne sondy wysłane z Alfy dokonały pierwszego skutecznego zwiadu w pozostałościach Sol. Szybko zorientowano się, że najprawdopodobniej kolejnym celem inwazji będzie układ Alfy Centauri. Nie znano wówczas możliwości, ani środków jakimi dysponuje Pożeracz Światów. Jako niezależne i pozbawione władzy centralnej, kolonie Alfy wypracowały kilkadziesiąt głównych koncepcji oceny kryzysu i sposobów radzenia sobie z nim. Najbardziej oczywiste były dwie, popierane przez największe grupy społeczne – walczyć lub uciekać.
Z historii wiemy, że grupa, która postanowiła ufortyfikować system i walczyć, poniosła porażkę. W ciągu kilku lat po zniszczeniu Ziemii Wij Pustki zdołał, za pomocą Hordy, opanować niemal wszystkie kolonie Alfy Centauri. Ostatnie gniazda oporu upadły, gdy do systemu gwiezdnego przybył sam Pożeracz Światów. Ocena ogromnego wysiłku i ofiary obrońców jest trudna. Z jednej strony śmierć poniosły miliardy istot ludzkich, straty floty, sprzętu i bazy produkcyjnej są do dziś trudne do oszacowania. Straty w ludziach, ich konsekwencje – ogrom bólu i rozpaczy, jaki odczuwa reszta ludzkości, są niemożliwe do oszacowania. Z drugiej strony, dzięki zażartej obronie systemu, uzyskaliśmy pierwsze dane na temat Wija, jego strategii i taktyki, sposobów działania a przede wszystkich jego głównej broni – Hordy. Te dane stanowią fundament, na którym do dziś są budowane kolejne teorie na temat wroga i sposobów jego zwalczania. We wszystkie kolejne starcia z Hordą, łącznie z bitwą pod Cor, ludzkość korzystała z danych zgromadzonych dzięki bohaterskim obrońcom kolonii Alfy Centauri.
Powstrzymanie jednostek Hordy, umożliwiło również ewakuację znacznej części populacji, która nie chciała lub nie mogła walczyć. Również dzięki krwi obrońców Alfy Centauri George Wolf zdołał uciec z systemu, transportując na swych pokładach setki tysięcy uchodźców, by następnie stać się zaczątkiem Armady – floty uciekinierów przed Hordą. Armady, która często stanowi ostatnia nadzieję uchodźców przed pomiotami Pożeracza Światów.